Jeśli przyjąć, że survival jest rodzajem odbicia życia – robimy wszystko. Wszystko, co jest w życiu potrzebne. Mamy zatem do ogarnięcia wiedzę i umiejętności praktyczne z wielu dziedzin (w nawiasach niektóre przykłady).
Powinniśmy coś wiedzieć o:
- – życiu, funkcjonowaniu człowieka (fizycznym, psychicznym i społecznym)
- – autozagrożeniach (nałogach, przestępczości, ludzkim szkodnictwie)
- – ratowaniu życia (fizjologia, medycyna, ratownictwo)
- – ludzkich potrzebach (organicznych i zdrowotnych, psychicznych oraz społecznych)
- – konieczności permanentnego rozwoju (fazy okresu młodości, wieku dojrzałego, starzenia się)
- – sposobach pracy z innymi ludźmi (w różnym wieku, różnym przygotowaniu do samodzielności oraz w różnym stanie zdrowia i sprawności)
Do tego musimy coś wiedzieć o:
- – naturalnej przestrzeni wokół nas (górach, bagnach, lasach, kierunkach świata, klimacie)
- – podstawach chemii i fizyki, meteorologii i ludzkich potrzebach, ratownictwie i psychologii (itp.)
- – zagrożeniach naturalnych (susze, powodzie, mrozy i śnieżyce)
Musimy znać przynajmniej podstawowe sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach – posiadając sprzęt, lub bez niego:
- – w naturze (rozpalanie ognia, uzdatnianie wody, konstruowanie schronień, pokonywanie trudnych terenów)
- – w cywilizacji (bezpieczeństwo ruchu drogowego, zanieczyszczenia środowiskowe)
- – w społeczeństwie (bezdomność, rabunki, “po meczu”, demonstracje, terroryzm)
Nade wszystko musimy się wdrożyć w specyficzny sposób myślenia: nie będziemy się tym zajmować, by być lepszym od innych, ale by pomagać innym być równie dobrym, jak my; nie znajdujemy się w żadnej machinie, ani sami nie jesteśmy machiną – to, co czynimy, robimy dla sensu i radości naszego życia.
